افراد قابل‌اشتغال نیازمند کمک بین سنین 15 تا 65-67 سال حق دارند ادعای دریافت مزایای معیشتی کنند (طبق بخش 7a SGB II).
فرد قابل‌اشتغال هرکسی است که بتواند حداقل سه ساعت در روز کار کند.
فرد نیازمند کمک کسی است که نمی‌تواند معیشت یا خرجی خانواده‌اش را از منابع خود تأمين کند (مثلاً با انجام یک شغل معقول، استفاده از درآمد یا دارایی).
همچنین به افرادی که با متقاضی در یک گروه نیازمند به کمک زندگی می‌کنند، مزایا تعلق می‌گیرد.
گروه نیازمند برای مثال از فرد قابل‌اشتغال مستحق دریافت مزایا تشکیل می‌شود، هم چنین از
•    شریک زندگی آن‌ها (هم همسر و هم شریک زندگی مشترک)
•    فرزندان مجرد آن‌ها تا سن 25 سالگی
•    والدین یا اعضایی از خانواده نزد فرزندانی که قبل از رسیدن به سن 25 سالگی درخواست می‌دهند

افراد زیر عموماً طبق کتاب دوم قانون اجتماعی از مزایا برخوردار نیستند (مثال):

•    بازنشستگانی که قبل از پایان 65 سالگی از مستمری پیری استفاده می‌کنند. این همچنین شامل حقوق بازنشستگی سالمندان از خارج می‌شود.
•    اتباع خارجی که نمی‌توانند مجوز کار دریافت کنند و در یک گروه نیازمند با حداقل یک فرد قابل‌اشتغال که نیازمند کمک است زندگی نمی‌کنند؛
•    افراد مستحق دریافت مزایا تحت قانون مزایای پناهجویان (مانند پناهجویان و پناهندگان تحت مدارا)؛
•    افراد دارای معلولیت کامل دائمی از سن 18 سالگی؛
•    معلولان (کامل) موقت از سن 18 سالگی

برای این افراد، در صورت نیاز به کمک، ممکن است مزایای رفاهی دولتی دیگری (به عنوان مثال امنیت اولیه) در نظر گرفته شود.